Al een aantal jaren staat een bezoek aan Bob van Rijn op mijn eigen programma en in het bijzonder om wat hij doet daar bij Hua Hin voor Asia Care Foundation, die ik al enige jaren sponsort vanuit www.TT-wandelreizen.nll
Ik ken Bob van het wandelen, natuurlijk uit de tijd van de wandelsportvereniging OLAT (Ollandse Lange Afstand Tippelaars) waar hij ook lid van was. In de tijd dat ik er bestuurslid was. Verder als medewerker van de Bossche 100, een 100 kilometer wandeltocht die altijd in de winter vanuit ’s-Hertogenbosch wordt gehouden. Maar steeds kwam het er niet van, want ondanks dat ik wel in Thailand ben, zit er nog altijd een afstand tussen ons van ruim 700 kilometer.
Ditmaal gelijk het maar gepland, al moest ik het toch nog iets bijstellen. Want ook Conny wilde graag mee en mijn dochter Inge en vriend Abel kwamen ook dezelfde dag in Bangkok aan.
Dus er werd een Resort geboekt met zwembad en Lucky en ik zelf gingen met de auto naar de Airport om Conny daar op te pikken en reden naar Hua Hin.
Via facebook en mobiel werd het contact gelegd en we spraken af, dat Bob ons de volgende dag op zou pikken bij de resort om dan naar Pale U te rijden.
Rond 13.30 uur kwam Bob ons bij het resort ophalen in een stevige auto en dat was ook wel nodig bleek later. Na eerst even de berg in de plaats Hua Hin genomen te hebben rijden we ook nog langs een Chinese begraafplaats. We hebben helaas te kort tijd om er een stop te maken, want we hebben nog een lang rit en veel te doen voor ons.
Na een twintigtal kilometers komen we bij onze eerste stop. Een plaatselijk marktje, waar twee grote zakken met garnalenpasta werd gekocht. In Nederland bekender onder de naam trassi.
De volgende stop is een handel in rijst en andere producten, hier wordt 17 zaken rijst van 50 kg in de laadbak van de pick-up geladen. Terwijl wij zelf een cola wordt aangeboden.
Na dit zware werk door een medewerker geklaard is rijden we nog een klein stukje na de volgende stop. Nu wordt er olie en zout ingekocht en zelf besluit ik een groot aantal zakken met snoep te kopen voor de gezinnen en kinderen.
Als alles boven de wagen ligt gaan we verder. Bob verteld, dat er 75% kans is dat we een olifant langs deze weg zullen treffen. Dus we kijken goed alle kanten op, maar er is er geen eentje die zich laat zien.
Op een moment verlaten we de asfaltweg en rijden en ruige zandweg in. Dat geeft wat meer het gevoeld dat je het binnenland in rijdt, het is de achter ingang naar de Bijbelschool. De Bijbelschool geeft lessen aan zendelingen in de taal van de Karen. De Karen is een bevolkingsgroep, die uit Birma zijn gevlucht naar Thailand en deel in kampen woont. De mensen hier wonen niet in een vluchtelingen kamp, maar in huizen bij de bijbelschool. Een vijftal gezinnen runnen deze school en houden in de gaten of o.a. de levensmiddelen die Bob maandelijks brengt bij de juiste gezinnen te recht komen. Momenteel zijn er 25 gezinnen, die elk maand op deze wijze deel van voeding wordt voorzien.
Na even wat gedronken te hebben en een uitleg gekregen te hebben van Bob wat hij doet en hoe er toegekomen is om dit te gaan doen. Hij heeft vroeger steeds de gedachte gehad, dat hij iets moest doen voor de arme mede mens. Hij komt net als ik zelf uit een gezin, die het niet al te breed had.
In eerste instantie dacht hij aan de Filipijnen of Birma, maar kwam door omstandigheden in contact met iemand die in Thailand werkten. Na enkele vakanties gekeken te hebben wat hij zou kunnen doen, werd kreeg het gevoel dat hij hier iets moest gaan doen.
Zijn huis werd te koop gezet, helaas was niet de juiste tijd maar toch werd het huis na twee jaar verkocht en kon zijn droom en roeping beginnen.
Maar we gaan weer verder op pad. We brengen een bezoek aan een familie met een meisje van 22 jaar, die door een oma verzorgd wordt.
Hier wordt naast de levensmiddelen ook luiers afgegeven. Het meisje erg gehandicapt en klampt zich aan ons vast en lacht om de aandacht die ze krijgt. Oma is oud en het valt niet mee om dit meisje te verzorgen.
Bob hoopt haar ergens anders onder te brengen, maar Oma wilt haar graag houden. Zelf begrijp ik dat wel, want nu krijgt het hele gezin zorg en anders zal het tot het meisje beperkt blijven denk ik.
De volgende plaats die we bezoeken is ook een gezin met een zwaar gehandicapt meisje, zo teer dat je bang bent haar aan te raken.
De familie heeft nog een probleem, want de vader is zijn hand kwijt en gezichtsvermogen kwijt geraakt door een landmijn.
Bob heeft gezorgd, dat de familie een aantal geiten heeft gekregen, die zij kunnen verzorgen en fokken en natuurlijk verkopen of te eten.
Hiervoor moet er dagelijks grote hoeveelheden van gebladerte op gehaald worden in de bossen.
Nee een grasweide vind je hier niet. Om de geiten ook de twijgen op te laten eten wordt als door een hakselaar gedaan. Deze is ook door Bod aan geschaft, net als een motorbike met een bakje voor het vervoer. Dat hier de uitspraak jong geleerd is oud gedaan van toepassing is. Blijkt wel als een jonkie van ca 8 jaar even de moterbike verplaatst.
We maken mee het voederen van de geiten en kunnen daarbij mee helpen. Nu de geiten vallen gretig op het voer aan, het is erg leuk dat te zien.
We worden door de hele familie uitgezwaaid en we maken een stop bij den “huisje”, die door zorg van Bob is afgebouwd.
Dit gezin was bezig met het bouwen van een kleine woning, toen de man overleed. Bob heeft gezorgd, dat het gebouwtje afgebouwd werd met een dak.
Een wateropvang moet nog worden gerealiseerd. Het mooiste zou zijn een waterput, maar dat is te duur.
Dan brengen we een bezoek aan een kinderhuis en alle kinderen hebben na terugkomst van school een taak om uit te voeren. Zoals werkzaamheden in de tuin en voederen van de dieren.
De kippenhokken zijn boven het water gebouwd, zodat de vissen zich te goed kunnen doen aan wat kippen verliezen.
De varkensmest wordt opgevangen in een zak, die weer gas levert voor te koken. Bob is bezig met iemand, die er voor gaat zorgen dat er zonnepanelen geplaatst worden.
Nadat alle kinderen terug zijn van school moet er een foto gemaakt worden van de hele groep met ons. Het was een leuke en leerzame dag voor ons.
Als we terugrijden speuren we wederom na olifanten. We rijden zelfs even terug naar een plek dat we dachten wat gezien te hebben, maar het bleek een pad in de bossen. Als we nog wat verder rijden zien we een groot kolos over de weg aan komen lopen.
Bob stopt en ik kruip in de achterbak om een filmpje en foto’s te maken. Ten minste dat was mijn bedoeling.
Als we de olifant te gemoed rijden en ik ben bijna naast hem ziet hij mij waarschijnlijk in de achterbak hij maakt een plotselinge slag naar links naar de auto en wapperende met zijn oren komt die gevaarlijk dichtbij.
Ik klem me vast aan de auto en Bob durfde ook niet gelijk vol gas te geven, en ik kwam met de schrik vrij. Het aanbod van Bob om om te draaien en nogmaals er langs te rijden, nam ik niet aan. Daarvoor had ik het reclamefilmpje van de laatste Rolo te goed gezien, over het geheugen van de olifant. Want we moesten er dan zeker twee keer langs. Dan maar geen goede foto.
Als we terug zijn in Hua Hin is het ondertussen donker we eten bij een plaatselijk restaurantje, terwijl we nog even onze ervaringen van deze dag uitwisselden.
We sloten af met een rond wandeling door het uitgangsgebied van Hua Hin en Bob liet ons zien wat we de dag er voor zelf niet hadden kunnen vinden. Na een paar biertjes en een geweldige ervaring en het live beleven wat Bob van Rijn voor goed werk hier doet gingen we met grote voldoening naar ons resort.
Wil je ook dit project steunen kijk dan eens op de website
