Soms heb je ook tijdens wandelreizen dat er dingen gebeuren ,die wel een plaatsje in je persoonlijke dagboek verdienen.
Het is zeker niet zo dat elke wandelreis voor mij een wandelvakantie is.
Een ding wat ik me altijd heb voorgenomen is dat is er plezier in moet hebben. Daarom zal ik niet met een grote groep wandelaars met touringcars op pad gaan.
Ik vind het leuk dat de groep ook samen eet en als men na de wandelreis zich een groep voelt en de contacten onderling zijn goed dan is mijn doel geslaagd.
Tijdens de wandelreis Coast to Coast, welke in Noord-Engeland loopt, waren een paar dagen die daar behoorden.
De Coast to Coast Walk (C2C) is een veel belopen
lange afstand wandelpad door Noord-Engeland. De Coast to Coast walk gaat door een ruig en bergachtig gebied, en dan weer door open gebied waar de wind vrij spel heeft. Drie Nationale parken namelijk:
het Lake district met zijn ruige bergen, romantische dalen en.grote meren. Het natuurgebied de Yorkshire Dales met zijn lieflijke dalen met een netwerk van stenen muurtjes en de North York Moors.
Deze wandelroute gemaakt door Alfred Wainwright in de jaren 70, maar na het verschijnen van een getekende wandelgids in 1984 werd het enorm populair zeker ook door dat de BBC er aandacht aan besteden. Net als het in ons land is gegaan met het Pieterpad.
7/8 september St Bees - Cleator
De eerst dag zit er op prachtig weer tijdens de wandeling wel veel wind.
Onze wandelreis begon erg spannend, als we bij de ferry er achter komen, dat iemand de paspoort thuis heb laten liggen.
Een snelle rit naar het centrum voor een pasfoto en daarna naar de Marechaussee voor een noodpaspoort.
Als we met het busje de ferry oprijden gaat al snel de klep dicht. We hebben het gehaald en de wandelaar is netjes door de Marechaussee, naar de ferry gebracht, Service pluim!
's Morgen bij het afrijden van de ferry ziet het er wat somber uit en even later gaat het regenen tijdens de rit.
Als we een lunch stop maken valt het er even met bakken uit.
Er wordt nog druk de APP Maps.Me geinstalleerd voor de track van de route op kaart
Maar als we St Bees bereiken is het droog en breekt de zon door en gaar men op pad. Het is direct een flinke klim, maar prachtig uitzicht van de kliffen.
In Sandwith heb ik kleine drinkpostje en men kan even in de luwte in het zonnetje zitten. Voor ze aan de laatste kilometers beginnen.
Zelf wandel ik de groep vanuit Cleator te gemoed, nadat ikk eerste de bagage gebracht hebt naar het hotel van deze nacht. Ook gelijk de maaltijd heb besteld, zodat we ieder geval 's avonds nog kunnen eten.
9 september Cleator - Emmersdale Bridge - Honister Pass - striemende regen en wind overvallen ons
De groep vertrekt na een goede nachtrust op pad voor de tweede dag.
Ook nu hebben we een stukje laten liggen van gisteren, dus op het hart gedrukt dat we dus niet te lang moeten rusten.
Als ik bij de eerste plaats ze opwacht, blijken ze toch een iets langere route gemaakt te hebben, welke ruim 4 kilometer meer was.
Ach het is op dat moment droog en we hebben nog wat tijd. Dus geen paniek.
Zelf had ik al een flinke bui op me gehad met tegemoet wandelen, maar helaas op de andere route.
We gebruiken snel na de koffiestop met gebak een lunch in de buitenlucht.
Echter als men bijna klaar is begint het licht te regen, dus een goede reden om op pad te gaan.
Ik wens ze een goede wandeling toen en tot over 14 kilometer.
Wat zal het anders worden.
Ik rij mijn weg om naar de Honister Pass, over allerlei smalle weggetjes, waar steeds weer gestopt moet worden om tegenliggers te laten passeren.
Als ik op de parkeerplaats sta begint het te regen en neem ik plaats in de busje om op de groep te wachten.
Het begint steeds harder te waaien en het busje staat te schudden net of hij elk moment om zou waaien.
De regen valt striemend op het busje neer.
Wat nu hoe is het boven geen signaal hier met de mobiel.
Ik trek mijn regenjas en broek aan maakt mijn wandelstokken klaar.
Neem nog eerste even contact op met de YHA, maar van een groep was nog niets bekend en de Black Seal is niet te bereiken.
Maar het is slecht weer. Ik begin met de beklimming en boven moet ik met regelmatig staande houden met de stokken om niet omver gewaaid te worden.
De regen striemt in me gezicht en om even beschutting te hebben loop ik naar de Dobshut.
Binnen kan ik even nakijken waar ik ben en zie dat ik een paar honderd meter te ver ben. In de hut is van alles, noodrantsoen, EHBO, 2 veldbedden en zelf een slaapzak en gastboek.
Maar ik moet verder, wandel terug en sla af richting de steenmannetjes, maar de regen belemmert het gezicht en de wind is erg krachtig.
Ik bedenk me dat de groep met deze wind wel zo verstandig zal zijn om niet de berg op te gaan. En beschutting zal zoeken in de Black Seal.
Ik besluit terug te gaan, want het was niet niet te doen. Net als ik een eind terug bent, dacht ik iemand aan te zien wandelen.
Ik denk loop naar hem misschien weet hij iets van de groep.
Als ik tegen de wind worstelend terug loopt zie ik plotseling niet meer de persoon. Denk dat het een hoop stenen was of een zwart schaap.
Ik geef het op en neem voor om de volgende ochtend bij het ochtend glorie de berg op te gaan, want nu lukt het niet om de Black Seal te bereiken.
Ik kom beneden en rij naar onze YHA van vannacht. Daar aangekomen in de schemer komt iemand al naar de bus rennen.
De groep is in de YHA in Ennerdale. Echter er is daar geen slaapplaats.
Mij wacht een lange rit over smalle donkere wegen in een regengordijn met harde windstoten. De wegen zijn in rivieren veranderd, maar ik moet door, het water spat hoog op. De ruitenwissers kunnen het amper aan.
Een deel van de weg is zelf niet geasfalteerd en als ik twijfel of ik nog goed zit is het programma MAPS.ME een uitkomst.
Bedankt Annet Miedema , want de TomTom geeft hier geen wegen aan.
Ik zie plotseling in de stromende regen twee wandelaars in het donker met hoofdlantaarns te voorschijn komen en ze verzekeren me dat als ik deze zandweg blijf volgen bij de YHA Emmersdale uitkomt.
Wat ben ik blij als ik in het donker eindelijk wat lichtjes ziet.
De groep trouwens ook en we beginnen aan de terugweg het is gelukkig minder gaan regen, maar soms slaat het water ruim over de bus heen als door plassen heen rijden. Rond elf uur komen we eindelijk in onze eigenlijk YHA voor deze nacht.
Onderweg heeft men een maaltijd van Marie biscuits gegeten en zoekt meteen een warme douche op en het bed. Iedereen in moe, maar met vele verhalen.
Morgen weer een dag en het blijkt met weer een nieuw avontuur. De YHA is vol en er is iets fout gegaan met de datum tijdens het boeken i.p.v. 10 september zijn de slaapplaatsen op 10 oktober geboekt.
Net als er in Grasmere bierfeesten zijn en het is weekend ook, dus in de direct omgeving is er geen overnachting mogelijk. Ook na een belronde moet ik besluiten een plek buiten het gebied te boeken. Ook 43 kilometer vanaf Grasmere.
10 september Honister Pass - Grasmere geen plaats in de herberg
anochtend zet ik een deel van de groep uit op de Honister Pass, zodat ze toch een groot stuk van de vorige dag al nog konden wandelen.
De afstand was niet zo lang deze dag, maar doordat er enkele versies van de route zijn. Wandelt men de hoge variant, die op die kaart als de originele stond aangegeven.
Als ik bij de YHA de namenlijst indien is er een lichte paniek, want ze hebben maar 1 kamer voor ons de andere stonden voor 10 oktober geboekt.
Een rondje bellen in de omgeving levert niets op en ik besluit 4 kamers te boeken een 43 kilometer van de finish.
Ik wandel de groep tegemoet en als ik het stijgende pad op wandelt komt de groep net van boven af. Wat een timing, bij aankomst bij de bus iedereen ingestapt. Bij een restaurant eerst een warme maaltijd, die trouwens erg goed was en vlot werd bediend.
Na een rit door het duister konden we rond 22.30 uur inchecken. Iedereen zocht vlug de douche en bed om, want de volgende ochtend moesten we eerste weer de afstand terug rijden.
11 september Grasmere - Patterdal - eieren met spek bij het ontbijt
De wandeling vanaf Grasmere naar was wederom een pittige wandeling maar verliep verder zonder problemen. Zelfs de kamers bij de YHA waren goed, zodat iedereen onder kon liggen en niemand boven ze had.;-)
We konden niet mee eten, dus zelf aan de slag en soep met chili con carne gemaakt met een vegetarische variant. Zag later de maaltijd van YHA en dacht maar goed dat ik zelf gekookt heb.
Na twee late dagen dook iedereen snel na de maaltijd na de kamer en ook ik zelf was al rond 20.00 uur op bed. Ja dat krijg je ook als je slecht/geen internet hebt.
Was blijkbaar nodig want sliep zelf tot 7 uur in de ochtend, dus net op tijd om ons ontbijt te gaan verzorgen. Eieren met spek, de witte bonen stonden nog in het busje, maar die had niemand gemist. ;-))
12 september Patterdal - Shap - plotseling vloog de thermoskan en mandje door de lucht
Iedereen op pad gestuurd met een belegde Rol (banquette) en begon aan de flinke klim en er zou een stevige wind boven staan. Afgesproken wordt er, dat ik 3 uur in de YHA zou blijven wachten en dan zou proberen contact te maken. Als het niet doenlijk was zou men terugkeren en om de berg heen gereden worden.
Maar ik krijg het verlossende telefoontje we zijn bijna op de top en we gaan door. Dus in de bus en rijden na het uiteinde van het stuwmeer Haweswater. Daar op de parkeerplaats de bus geparkeerd. En zelf op pad met een grote thermoskan heet water, en chocolademelk, Soep, koffie en thee.
Ik had berekend dat het kiele kiele zou worden om de groep te treffen als van de berg het stuwmeer zouden bereiken.Zelf moest ik ook 3 kilometer afleggen en als ik na beneden wandel op een heuvel zie ik de groep aankomen van de berghelling.
Ik versnel mijn pas en let even niet op, maak een glijder en zowel de watercan als mijn kratje met de benodigdheden vliegen door de lucht. Gelukkig was het alleen de broek die vuil was en twee tegemoet komende wandelaars vragen of ik niets gebroken hebt. Nee dat gelukkig niet.
Ik kwam precies op tijd bij de samenkomst en de warme drank ging er goed in. Daarna werd er weer afscheid genomen en kon ik nu wat rustiger terug wandelen naar de bus.
De volgende post is in het plaatsje Burnsbank, die ontstaan is voor de bouwers van de dam van het stuwmeer, die Manchester van water voorziet.
Ik vraag bij een man wat water en maak mijn postje. Even later komt hij naar me toe dat ik daar echt niet kon staan, want het was privé van de dame van het huisje. Helaas voor hem was ik niet erg onder de indruk en belde bij het huisje aan en vroeg of het een bezwaar was dat ik een half uur er bleef staan. Nee hoor, het werden er wel bijna 2 uur maar goed ik had de toestemming.
Het was goed weer, dus een mooie gelegenheid even de kratten met levensmiddelen na te kijken en mijn plannen te maken voor de komende dagen. Als twee "oude wijfjes" kwamen de man samen met een andere man weer bij me aan en zei. Dat eigenlijk het hele dorp privé was en dat ik echt niet op de weg kon staan. Want anders reden de vissers mijn van de weg af. Ach dacht ik dat zal toch wel meevallen. Niemand rijdt bewust een beschadiging aan zijn auto en men kon er makkelijk langs.
Als de groep er is kunnen ze ven zitten iets drinken en gaat een deel verder voor het gedeelte naar Shap, waar ik ze nog even bij de in de steigers staande Abdij zie.
Spreek af dat we in het dorp zullen eten, want dat kost ca 7 a 8 GBP terwijl in het hotel begint het met 21 GBP. Dus met instemming weer de mensen uit het hotel gehaald en gezamenlijk gezellig gegeten in de Pub.
Verder kan ik terug kijken op weer een geslaagde wandelvakantie met een gezellige groep, waar het onderling goed klinkten.
