Tijdens onze wandelreis van Asssi naar Rome komen we uiteindelijk in Rome aan. Daar we eerder dan groep wandelaars zijn zoeken we alvast onze overnachtingadres alvast op. Aangekomen bij de locatie blijkt het erg moeilijk te parkeren te zijn, men vertelde wel dat men gratis kon parkeren in de wijk. Maar dat er geen parkeerplaatsen waren was niet verteld.
Nadat we de busjes een groot uit elkaar kwijt waren geraakt, belden we aan bij onze B&B Moviehome. Er kwam na het bellen iemand onze kamers laten zien. Maar wat bleek er bleken 2 vier persoonskamers te weinig te zijn, men had wel wat bedden extra in de kamers bij gezet maar dat had ik niet besteld. Dus bellen met de firma waar via ik geboekt had.
Nu vonden die en oplossing maar we moesten wel snel beslissen en dat moesten we ook want ik had een groep van 18 mensen onder te brengen. Bij het adres aangekomen bleek er ook geen parkeermogelijkheid te zijn. Gelukkig waren we maar met één busje er heen gereden, dus terwijl ik het kantoor opzocht reed de andere rondjes.
Een gladde manager van Luxerooms bij Vaticaanstad liet ons twee appartementen zien, met te weinig kamers maar vertelde ons dat de andere ruimte niet in de buurt waren. Dus moest ik wel accepteren, maar hij rekende wel de prijs van 2 appartementen en 5 kamers. Dacht gelijk aan Italiaanse MAFFIA.
We haalden de anderen op en moesten toen natuurlijk onze busjes nog kwijt. Na een paar rondzwervingen zagen we bij de muur van het Vaticaan parkeerplaatsen met daarbij een militaire bewaking. Ik dacht nog even nu hier staan ze zeker veilig.
Mijn maat vertelde dat er een stuk verder ook ruimte was, dus we verplaatsten onze busjes eerst naar die plek, maar daarna nog een 800 meter verder. Gelukkig we waren de busjes kwijt, zomaar bij het Vaticaan en we konden er tot de volgende ochtend 8 uur staan.
Ondanks het behelpen met de kamers met twee in een tweepersoonsbed (2 heren of 2 dames) zaten we erg mooi qua locatie tegenover het Vaticaan. We vonden nog een leuk eetgelegenheid en iedereen was toch tevreden. We stortten de volgende dag de parkeermeter bij en hoefden de busjes niet te verplaatsen, dus weer een zorg minder.
De volgende dag bezoek we o.a. het Colosseum als er plotseling een stoet aan komt met motoragenten. Het blijkt de prins van Japan te zijn met zijn vrouw.
Tijdens onze rondwandeling passeren ze ons op nog geen tien meter afstand en ze zwaaiden erg vriendelijk naar ons.
Een leuk belevenis, die je niet elke dag mee maakt.
De laatste ochtend gaan wij samen de busjes ophalen om 6.30 uur in de morgen, het regent pijpenstelen en terwijl we onder een afdakje wachten op het groene voetgangers licht zeg ik nog "nu zie je niemand met een paraplu te verkopen". Ik had nog niet gezegd of iemand bood een paraplu aan voor € 10,-. Ik lachte hem uit en hij verlaagde naar 5 euro, maar ik bedacht dat ik zelf geen portmonnaie bij me had. We liepen door de stromende regen en als ik weer een aantal paraplu verkopers zie, zing ik "We Walking in the Rain"en "What a beautiful day" . Ze denken waarschijnlijk dat ik gek ben.
We komen bij de busjes aan en ik maak mijn busje open en zien dat er veel papieren voorin het busje op de grond liggen. Ik denk gelijk dit klopt niet en zie dat het raampje is ingeslagen en men heeft het kooktoestel met tafeltje en de tomtom (die verstopt was) er uitgehaald. Ook een paar flessen wijn moesten het ontgelden.
We kijken naar de politie die steeds rondrijdt, maar natuurlijk nu niemand. Ik bel 112 maar het is natuurlijk geen spoed. In de stromende regen wachten we op de politie. Eindelijk zie ik een politieauto en krijg hem zover dat hij stopt. Ze vertellen in het Italiaans dat we naar een bureau van de lokale politie moeten voor de aangifte. We krijgen het adres, maar daar aangekomen wederom geen parkeerplaats, maar blijkt ook het bureau gesloten te zijn. Een jonge agent vertelde waar we dan heen moeten rijden. Ook hier weer geen parkeerplaats en ondertussen dat ik de aangifte doe staat mijn maat Kees met het busje op het kruispunt zodat als het moeilijk wordt hij een rondje kan rijden.
Nu na dat de aangifte gedaan is moeten we onze deelnemers oppikken. Komen op de plek voor ons appartement, maar helaas is nog niet iedereen beneden. De straat is niet breed en ik zet wel mijn busje met knipperlicht zo dicht mogelijk bij de andere auto's en sluit vlug af. Als ik weer bij het busje komt staat er al twee politieagenten met veel kabaal bij de busjes. We moeten de auto om de hoek verplaatsen er er komt nog een tweede wagen met agenten bij. We krijgen een bekeuring voor het belemmeren van het verkeer. Dat zij op dat moment ook het verkeer belemmeren doet niets ter zake. Ze zijn zeker een 30 minuten bezig om twee bekeuring uit te schrijven en ik wilden gelijk voor beide busje betalen. Maar rekenen hadden ze nog niet geleerd, dus moest eerst met ze tweeën uitgerekend worden hoeveel 32,50 plus 32,50 was. Terwijl ik al de hele tijd met de 65 euro in mijn handen stond.
Toen moest ik het proces-verbaal tekenen maar daar stond dat ik het verkeer belemmerde en dat was niet zo. Ik stond wel dubbel geparkeerd en was niet bij het voertuig. Maar toen de agente dreigde me mee te nemen naar het bureau. Koos ik toch maar eieren vor het geld en betaalde. Hierna werd de stemming van de agente iets vriendelijker en moest ook wel lachen, wat ik beloonde om haar een kushandje te geven. Uiteindelijk is Italië toch het land van Amora ;-)
Vlug ook de rest van de groep opgepikt en met een ingeslagen ruit en twee bekeuring reden we aan. We stopten bij een McDonald voor koffie en het internet, om te kijken hoe we het raampje konden repareren. Uiteindelijk werd het veel plasticfolie, maar wat maakt dat een herrie tijdens het rijden. We rijden naar La Spezia.
Ondertussen heb ik via het verhuurbedrijf een adres gekregen waar de ruit gemaakt kan worden. En terwijl de groep een wandeling over de Cinque Terre doet ben ik daarheen om de ruit te laten repareren. Ondertussen bezoek ik een plaatselijk marktje, toch neemt de reparatie een paar uur in beslag.
Als de ruit gemaakt is besluit ik langs de kust terug te rijden en niet via de autoweg. Ik zie op een moment een Oosterse massage salon en denk laat ik me na de spanning van de afgelopen drie dagen maar eens laten masseren.
Ik legde me op de massagetafel en genot van een geweldige massage, eentje waar ik me niet een eerder van kan herinneren zo goed.
Na de massage moet ik plaats nemen in een houten badkuip met sop, daar wordt ik als een baby gewassen wat was dat heerlijk.
Ik droomde weg van deze heerlijke massage en Japans bad ritueel.
Als ik echter even later weer in het busje zit, krijg ik een berichtje dat een van de wandelaarster niet aangekomen is aan het het eindpunt. Ik parkeer zo snel mogelijk de auto en haast me naar het station om het zelfde traject te wandelen als zij.
Ik tref haar niet en zie Kees aan het einde, die me een stukje tegemoet gelopen was. Dan krijgen we een berichtje dat andere haar gezien hadden en het bleek dat ze een lege mobiel had en ons niet kon waarschuwen.
Zo kreeg deze dag toch nog een happy ending
