EEN BIJZONDERE PELGRIM OP WEG NAAR COMPOSTELA
Dit verslag heeft gestaan in het OLAT-Nieuws, maar is nu aangevuld met de foto's van de wandeling.
Om zo met de foto's terug blikken op mijn blog van 2011, welke als wandelrelaas van een bijzondere pelgrim op zijn weg naar Santiago de Compostela in het OLAT-Nieuws kwam. Bewerkt door Ad van Asten
"Theo Tromp, de wandelende reiziger is bij OLAT vooral bekend om zijn vele activiteiten die hij in het verleden voor de club heeft georganiseerd.
Al sinds 2007 organiseert hij nu op persoonlijke titel groepspelgrimages naar het Spaanse pelgrimsoord. Het grote voordeel bij deze wandelingen is dat het bedje ’s avonds gespreid is en dat de rugzak niet zelf gedragen hoeft te worden.
Ook op deze tocht zal Theo enkele weken in gezelschap wandelen van dergelijke pelgrims die op ‘comfortabele wijze’ hun aflaten proberen te verdienen.
Het grootse deel van de tocht zal Theo zijn rugzak echter zelf dragen en aan den lijve ondervinden hoe zwaar zo’n tocht in werkelijkheid is. "
VOORWOORD DE REDEN VAN MIJN VOETTOCHT - WAY
Ik denk dat ik toch een verklaring hoe ik aan mijn Camino ben begonnen moet geven. Jaren terug startte ik samen met Jan van de Ven om de GR 5 te wandelen naar Nice. Door omstandigheden zijn we niet verder gekomen tot de Elzas.
In 2004 liep mijn vriendin Margriet van Weert naar Santiago en vroeg of ik een ruime week mee wilde komen wandelen.
Deze ervaringen met wat wij mee gemaakt hebben deed me beseffen dat dit geen normale wandelweg was.
Ik wandelde mee van Noord-Frankrijk naar Vezelay. En besloot om daarna dit zelf te voltooien.
Ik maakte plannen om hier mee te starten, maar tijdens mijn wandelreizen kwamen er steeds meer wandelvrienden die dat ook wilden.
Zodoende starten we van Le Puy voor een 5 jarig project om van Le Puy naar Santiago de Compostela te wandelen.
Dus uiteindelijk liep ik niet zelf, maar zorgde dat deze groep kon wandelen. We startten het eerste jaar met 8 wandelaars en eindigden het laatste jaar met 16 wandelaars. Ze wandelden ca. 35 tot 40+ kilometer per dag en voltooiden het in 4 jaren.
Maar toen had ik hem zelf nog niet gewandeld.
In 2011 had ik 10 weken vrij kunnen plannen om dan toch het restant te voltooien. Wilde starten na de Kempische Wandel Dagen in Geldrop van wsv OLAT en voor de winter het voltooien.
Daar ik tot Vezelay had gewandeld, wilde ik daar weer beginnen, maar wilde ook Le Puy aandoen.
Dat ligt niet aan de zelfde Chemin St Jacques (zo heet de Camino in Frankrijk) .
Dus wilden 4 mensen mee om ook dat tussenstuk mee te wandelen en was voor mij ook gelijk een proef hoe het was met rugzak te wandelen.
Vanaf Vezelay wandel ik aan mijn Camino verder alleen. Maar wat is alleen. Je bent nooit alleen als je dat niet zelf wilt.
Maar wat is nu eigenlijk een echte pelgrim?
A) degene die van huis uit start?
B) die al bedelende zijn route aflegde en vaak niet werkt?
C) die alleen de laatste 100 kilometer wandelt?
D) die zijn bagage en rugzak laat bezorgen van etappe naar etappe?
E) die dagelijks 15 kilometer wandelt?
F) die de hele dag met een rozenkrans in zijn handen loopt.
G) die het op de fiets aflegt?
H) die het per paard aflegt ?
I ) die het met een ezel aflegt, die de bagage draagt?
J) die het met een karretje aflegt voor zijn/haar bagage?
Ik heb in al die jaren dat ik op de camino aanwezig was al deze groepen ontmoet en koffie, thee en Marie biscuits gegeven.
Ben in meer dan zeven boeken van pelgrims gekomen in die jaren als een "Engel van de Camino".
De Camino ben je zelf en hoe je het beleeft en geeft en onverwachte wat je weer terug ontvangt.
Ik ben niet kerkelijk, maar geloof wel.
Nee ik heb de route niet gewandeld, met een geestelijke gedachte, Ik ging hem ook niet wandelen om mij zelf te leren kennen/vinden of hogere sferen te beleven.
Maar ik heb hem wel ervaren als iets bijzonders, waar ik veel dingen uit de film The Way heb ervaren. En deze weken en die van met Margriet blijven een onvergetelijke ervaring waar ik nog dagelijks aan terug denkt.
Op zoek naar het echte pelgrimsgevoel
Maandag 15 augustus 2011
Vannacht heb ik maar weinig geslapen. Natuurlijk ook nog tot laat doorgewerkt omdat er op het laatst nog het een en ander geregeld moest worden. Maar voordat de wekker afloopt ben ik al wakker. Dan de ontbijttafel nog even klaarmaken, voor de komende 10 weken is dit ons laatste gezamenlijke ontbijt in Weert.
Met het busje rijden we naar Hotel-Restaurant De Statie waar even later de andere deelnemers binnen druppelen. We verwelkomen de nieuwelingen met koffie en Limburgse vlaai.
Rond 13.00 uur houden wij een korte lunchpauze en rijden dan rechtstreeks door naar Vezélay. Het is bijna 20.00 uur als wij daar aankomen.
Wij bekijken de basiliek en maken een foto van de Jacobusnis.
Helaas geen mogelijkheid om koffie te bestellen op de kamer. Wij moeten ook gebruikmaken van het ontbijt en dat kost € 10,00 extra. per persoon.
