Winterserie OLAT
Op een van deze OLAT-winterserie wandelingen vroeg Frits mij of ik hem kon helpen met de verzorging van een winterserietocht, dan kon ik deze tocht der dag ervoor voorlopen. Ach waarom niet.
Echter na deze tocht vroeg hij of ik me beschikbaar wilde stellen voor het bestuur van OLAT. Nu dat was niets voor mij dacht ik, want ik wil wandelen, maar hij verzekerde me dat ik dat nog zou kunnen blijven doen.
Het punt was vertelde hij dat onze voorzitter Cornelis van Montfort te kennen had gegeven dat hij zou aftreden met de jaarvergadering en als dat zo zou zijn dan zou hij mij op de vergadering voordragen.
Bestuursfunctie
Nu de vergadering verliep, maar Cornelis werd gewoon herkozen dus alles ging over. Echter begin januari krijgen we een bericht dat hij als nog zijn functie neerlegde en Frans van de Boom had om een buitengewone leden vergadering gevraagd. Dit gebeurd op 12 februari 1978 in Sint-Oedenrode. De vergadering begon Frits en Jan de Wert en daar stak Cornelis die er ook was een betoog af.
Nadat er voor de bestuursverkiezing een pauze gehouden werd, en de verkiezing begon bleek dat Fris en Jan zich terug getrokken hadden. En ik werd in vergadering gekozen met ene bestuur wat ik maar erg oppervlakkig kon. Met o.a. Cornelis en Marietje van Montfort, Tony en Tony Bergh, Cyril Backhausen en dacht ook Martin van de Loo.
De volgende dag was er een bestuursvergadering en omdat ik regelmatig stukjes schreef werd ik secretaris en redacteur.
Tijdens een winterserietocht werd er op de boerderij van Montfort op de Ollandseweg, waar ik met de brommer heen ging. Eerst thee gemaakt en boterhammen gesmeerd en belegd. Ondertussen was Cornelis met Cycril met de brommer en een emmer verf aan het pijlen.
Dan inschrijven in de sporthal en om 10.00 uur werden de wandelaars gestart. We reden dan met de thee en brood naar de eerste post van de 40 km (geen andere afstanden) deze lag op zo 7 á 8 kilometer, dan had men een caferust, en dan weer een wagenrust. En als we dan nog over hadden reden we naar een punt een 4á 5 km voor het einde.
Ook het maandblad werd daar gestencild en verzameld, geniet en in enveloppe gedaan en verzonden. Zelf tikte ik het in op stencils en hielp daar mee in Sint-Oedenrode. Zo tweemaal per week was ik dan ook daar te vinden met de brommer vanaf mijn werk uit Oirschot.
Rijbewijs
Mijn vrouw slaagde voor haar rijbewijs en ik was daar al een tijdje er voor mee gestopt. Had wel regelmatig op de 3-tonners gereden, maar een majoor op de RTS vond dat ik eerst een tijdje daar theorie moest gaan volgen. Daar zag ik geen tijd voor dus het was over gegaan.
De volgende ochtend verteld ik op mijn werk aan een van onze rijexaminators dat mijn vrouw haar rijbewijs had gehaald en dat ik er wel een beetje van baalde. Hij vroeg of ik die ochtend tijd had. Ik werd door drie examinator over de verkeersregels overhoord. Daarna gingen we naar de plaat er werd een bordje les op de 3-tonner geplaatst en we reden de poort uit.
Nadat we eerst wat oefeningen met achteruit rijden en in rij parkeren gedaan hadden. Ik kreeg de hellingproef op zo baileybrug vervolgens werd er door Eindhoven door de wijken gereden. Uiteindelijk kreeg ik te horen geslaagd. 
Kreeg mijn militaire rijbewijs, die ik weer ook kon laten zet na een burgerrijbewijs. Zodoende hadden we gezamenlijk gelijk het rijbewijs.
Op de zaterdag er op liepen we door de Hoogstraat en zagen daar een groene Lada combi staan bij een garagebedrijf. Ik dacht dat is een mooie auto voor de verzorging bij OLAT. Gingen naar binnen en verteld dat ik hem wilde kopen en wilde hem meenemen.
Maar de verkoper zei dat er eerst nog wieldoppen vervangen moesten worden. Ik verteld nu dat kan je dan gelijk doen, want kom over 2 á 3 uur terug en dan wil ik hem meenemen.
Anders gaat de koop niet door, en 3 uur later reed mijn vrouw met de auto weg. Op weg naar huis gingen we naar een industrieterrein, want ik had wel een 4 tot 5 jaar er voor lessen gehad in een personenauto, maar verder alles in 3-tonners gereden.
Nu wat rondje op het terrein en ik durfde wel verder te rijden. Ik ook trots op mijn rijbewijs.
De auto werd al gauw ingezet voor de OLAT-verzorging weet nog goed dat hij helemaal volg gestouwd was met gamellen en voedsmiddelen. Dat we tijdens de nachtocht vanuit een telefooncel in de kou aan het verzorgen waren. Het was de Marathonnachttocht, die toen in maanden oktober gehouden werden.
Mijn tweede auto werd weer een Lada maar toe een oranje, zag heb toevallig rijden in de buurt van Tilburg - Loon op zand. Toen ik ik contact met eigenaar opzocht bleek hij van een lid van OLAT te zijn uit Nuenen te zijn.
Boerenkool met worst
Op een moment vertelde Cornelis dat hij zoveel boerenkool had geoogst en ik zei ik heb nog een grote voorraad blikken aardappelpuree poeder als we dan daarbij een aantal rookworsten halen en die in 5 of 6 stukken snijden kunnen we die op een post tijdens de winterserie uitgeven.
Dit werd gedaan en het was een grote succes de wandelaars waren vol lof, dus de volgende tocht werd het erwtensoep, maar ook chili con carne kwamen op het menu en zelfs Sinterklaas (Hans Hoek, veel te vroeg overleden) kwam op de winterserie op bezoek met speculaas.
Bonden
Ik maakte me sterk binnen het bestuur voor aansluiting bij de KNAU (Atletiek Unie), zodat we onder eigen vlag konden wandelen.
Daarvoor hadden we natuurlijk ook een wedstrijdtenue nodig. Nu kon ik via een voetcrème-middel Akleine sponsoring krijgen we kregen OLAT shirts, maar ook wilden men ons sponsoren bij het Internationaal Wandelevenement met een verzorgingsteam compleet met wagen inclusief masseurs en advertenties.
Echter dat vond Cornelis te commercieel dus kletste dat af. Alleen de shirts bleven over.
Ook voor aansluiting bij de KNBLO. Als hoofdreden voor de reductie die onze leden konden krijgen op de Vierdaagse Nijmegen, waaraan toch wel al een 100 leden aan deelnamen in die tijd
Wij waren vanaf de oprichting van OLAT al bij de NNWB (NWB) aangesloten, omdat dat bestuur het winterse weer trosseerde om naar Olland te komen voor het lidschap van de vereniging bij een bond. De KNBLO had door de winterse omstandigheden afgezegd. Nu dat was voldoende voor Cornelis. Hij was een harde werker, maar zeker geen makkelijk mens, hij vergat en vergaf niets.
Ik ging bijhouden voor de hoeveelste maal onze leden wandelden in Apeldoorn en Nijmegen, daarvoor melden ze zich bij mij op maandag voor de start. Een witte plastic emmer met OLAT er op op een stok was het herkenningspunt.
Onze leden kregen in Apeldoorn en in Nijmegen voor de intocht van OLAT een bos bloemen en achter de grote OLAT-vlag werd de intocht gelopen.
Het OLAT mannetje Appie Hapie als snelwandelaar werd in het clubembleem op genomen, na toestemming van de maker Dik Bruynesteyn.
Samen met een recreatieve wandelaar kwamen ze op de kaft van ons clubblad.
Op de Mergellandroute was in die tijd het tempo vrij tot de rusten. Nu na Maastricht kon ik dan een grote voorsprong opbouwen, zodat je op de volgende in Mheer op de rust lekker wel wel een uur kon slapen. Daarna begon het tempo maken kop over kop lekker als een treintje de "bergen" in tot Bocholtz. Daar werd verzamelt voor de intocht.
Tijdens Nijmegen – Rotterdam van 160 kilometer deed ik net of het gewoon tochtjes van 20 kilometer waren liep die voluit en dan lekker rust nemen op de verplichte rusten. SWeet nu goed dat ik samen met de Fransman Provis het tempo aangaf van de groep.
Verder stonden natuurlijk tochten als de Amsterdam - Leeuwarden, Dodentocht, Friese Woud Weg, Amsterdam - Tilburg en vele andere lange afstanden op mijn programma. Vooral begon ik die tijd de 100 kilometer tochten in België en ook de Euradaxtochten zowel Nederland, België en Duitsland.
Het was zelfs zo dat ik geen tochten onder de 40 kilometer wandelde, daardoor bleef de bronzen, zilveren en gouden Arenden van de Euradax altijd buiten mijn bereik. Ik weigerde 4x een 25 kilometer wandeling te maken. Vond dat ik een meervoud van Euradax 150, 135, 125, 100, 75 en 50 kilometer tochten op mijn naam had staan. Stom misschien want had buiten de 4x 25 kilomter voldoende tochten gemaakt voor zelfs de gouden arend.
Zo herriner ik ook dat ik samen met Wil Docters van Leeuwen de vice-voorzitter van de KNBLO samen een van de eerste Dodenmarsen van Bornem wandelden.
Er waren nog geen 1000 deelnemers, wat is dat nu anders. Vooral de start met de doodskist en de trommelaars en vlaggen deden me veel.
Op de foto rechts loopt hij langs de burgemeester Maarten Schakel, waar ik later weer contact mee kreeg i.v.m. het oeverloperpad bij de Noordeloos en Gouderakse kade i.v.m. de Eendenkooi.
Dat het leven vol toevalligheden zit, blijkt dat ik daarna weer contact kreeg met zijn zoon. Driemaal eerst ook met de wandelpaden en vervolgens bij de tocht Parijs - Amsterdam en in 2017 zit ik toevallig langs zijn kleindochter aan de bar bij de vergadering van de Gouden Kruisdragers in Nijmegen. Wist niet dat het een kleindocher was maar vertelde dat haar vader zo ook naar de vergadering kwam.
Ronde van Zuid-Holland
De RWV 50 jaar heeft als jubileumtocht de Ronde van Zuid-Holland in 1978. Nu gelijk ingeschreven en we starten de eerst dag van Rotterdam naar Haarlem, waar we de overnachting hadden in de jeugdherberg. De tweede etappe gaat naar Den Haag. Mijn geboorteplaats ik ga in de kopgroep mee en bij de voor mij zo bekende buurtweg bij Wassenaar gaan er enkele wandelaars demarreren. Een van hun Gerrit de Jonge verhoogd plotseling het tempo de hele ploeg volgt.
Gerrit maakt een sanitaire stop en er is weer even rust in de kopgroep. Het is bij het hoofdkantoor dat Koos van de Heijden ook na voren komt. Koos heeft een mooie lange pas en als hij zijn handen maar iets naar boven richt dan gaat zijn tempo direct met een paar kilometer omhoog. Hij loot ons voorbij en wij sluiten aan. Bij de Scheveningse Bosjes bij Madurodam halen we de pijler met de fiets in Rob Maas. Het tempo zakt weer, want we moet er achterblijven.
Als we bij de Houtrusthallen de Sportlaan op wandelen, dan kan je niet meer fout dacht ik steeds bijna rechtdoor naar Ockenburgh. Ik zet de aanval in en Koos van der Heijden en Gerrit de Jonge volgen. We nemen steeds de kop over. Gerrit moet afhaken, maar steeds als Koos maar iets tempo mindert ga ik hem voorbij en jaag het tempo op. Ik ga vooruit, ik voel me een machine, alles gaat.
Koos , waarvoor ik altijd een grote bewondering voor ha, maar altijd een afstand tegenover mij bewaard.
Je moest je bij hem eerst bewijzen, trouwens dat hadden meer Lange Afstand Lopers.
Op een moment zegt, die “GOEI Hé” en we lopen in een hoog tempo samen naar de finish hij geeft me bij de aankomst een hand en zegt dat heb je goed gedaan .
Een aantal jaren later komt het met Koos van der Heijden ot een andere samenwerking op wandelpaden gebied.
