Wandelsportvereniging OLAT
Ik nam deel aan de Friese Elfstedentocht, maar ik had vooraf een andere wandeling gemaakt. In die tijd moest je een girokaart als cheque uitschrijven als je geld op wilde nemen als je je kascheque gebruikt had. Dat had ik gedaan, maar als ik op het postkantoor in Leeuwarden het geld wilt opnemen. Blijkt deze daar niet aangekomen te zijn. Daar ik geen geld had en ook Jose en Frits Verhees (oud-secretaris OLAT) daar waren, die ik van de lange afstand wandeltocht kenden. Vertelde ik mijn probleem en zij hielden mij dan ook vrij, tot dat ik weer geld zou hebben. In de Elfsteden Stad Sloten kreeg ik van de beheerster van het postkantoor van haar eigen rekening 150 gulden, en ik beloofde dat ik het geld over zou maken. Wat had zij een vertrouwen in mij.
Ik was weer elk weekend weer aan de wandel als ik geen oefening had. Minimaal 100 kilometer in de weekenden, De Elfstedentocht en de Vierdaagse ook allebei goed voor 200 kilometer. Mijn minimalke afstand was 40 kilometer, alleen in de wintermaanden deed ik ook wel een 25 kilometer als er niets was.
Ik hoorde van Frits dat hij regelmatig ging wandelen in België in de winter, want in Nederland waren er dan haast geen lange afstanden (40 km) behalve bij OLAT en de Wolstad. Dus ik ging bij OLAT wandelen en ging ook samen met hem en Klaas Bakker in België wandelen. Werd ook lid van OLAT, echter was je bij OLAT aspirant-lid en kon je pas bij de jaarvergadering aangenomen worden.
Ik startte op de 100 Engelse Mijlen in Sint-Oedenrode we moest 10 ronden van 16 kilometer wandelen. Ik had me voorgenomen om in begin over elke ronde 2 uur te doen en de rest van de tijd als rust te gebruiken.
Maar Cornelis vond dat ik door moest lopen, dus stopte ik ergens achter een heg en deed een korte dut. Als ik dan weer verder wandelt heb ik het wat koud en wil mijn trainingsbroek hebben. Deze kon men niet vinden en als ik op de boerderij Ollandseweg 150 zelf binnenloop vind ik hem. Ik zie echter dat Jan de Jonge, Jan de Vos en Imco van de Wal gestopt zijn en denk wie zitten er dan nog nog in? Laat ik maar eens weer gaan wandelen. De ronden gingen lekker en werden steeds binnen de twee uren voltooid en haal de een na de andere wandelaars in, op de een na laatste rond haal ik Gerrit Kunst in en lopen samen die ronde uit. Als we aan de laatste ronde beginnen spreken we af deze samen te wandelen en ik word 4e en Continental Centurion nummer 24 met een tijd van 20 uur en 34 minuten. Netjes als je er dan nog aan denk dat ik ruim 20 minuten geslapen heb.
Als ik over de lijn kom kan ik stap meer verzetten en ga naar huis, helemaal vergeten mijn Belgische wandelvriend Josef Peel af te wachten.
Ik liep de Vierdaagse van de Ardennen (Arlon – Vielsalm) en hoorde dat hij daar ook zou zijn. Maar als ik daar aankomst merk ik dat er wel wat meer deelnemers zijn dan ik dacht en er uit verschillende kampen gestart wordt. Ik loop de eerste dag versneld de route en op een moment zie ik een meisje zwoegen een berg op door de modder wens haar sterkte, maar ze vraagt of ik haar naar boven wilt helpen. Ik denk ach waarom niet.
We stoppen daarna bij het eerste café en ze vertelde dat ze met een groep van 't Kroegske liep van een stamgasten van het café ’t Kroegske in Oostende. Nu even later druppelen alle leden van de groep binnen drinken een bier en we gaan weer op pad.
Echter we hebben nog geen 2 kilometer denk ik gewandeld weer een café. Hier hoorde ik dat ze geen enkele café oversloegen en dacht ach waarom niet. Als we aan het einde komen in Houffalize heeft de eigenaar Iwein Scheer allerlei hapjes geregeld, omdat ze voor de 10e maal deelnamen. Het was en werd heel gezellig, als ik weer met de bus met hun in Vielsalm komt nodigen ze me uit bij hun in de tent te komen slapen.
We sliepen er gemengd, want ze hadden hele groep als man aangemeld.
In de ochtend ging er een kruik met koffie door de tent en voor de wandeling en tijdens de wandeling weer die steeds gevuld met wijn of bier.
Geen enkele café werd overgeslagen. Nu wat heb ik die dagen gelachen maar ook gedronken, uiteindelijk reed ik na de tocht mee naar Oosteinde om een dag er na weer richting huis te rijden. Maar Josef had ik niet gezien. Nu was de groep wel een groep alternatievelingen met een anarchistisch karakter, lang haar e.d. en als beroepsmilitair kon je er eigenlijk niet mee gezien worden ;-)
Werd ook uitgenodigd te komen naar de zesdaagse van het Pauluspleintje, dan bleef het cafe 23 uur per dag open. Heb daar ook een paar dagen van mee gemaakt. Het meisje van toen nam ook mee naar een huis waar buitenlanders waren, die geweigerd waren en daar werd om de beurt gekokt. Ook ik deed dat wel eens. Kwam af en toe als ik de mogelijkheid zag daar.
Echter toen gevraagd werd om een Chinees meisje, die drie maanden uit België moest en bij mij thuis op te nemen. Heb ik afstand genomen, want daar kon ik echt niet mee aankomen thuis.
Ik maak dat goed met Josef een paar weken later bij de 100 kilometer van de Nacht van Vlaanderen.
Ja het ging met het wandelen erg goed werd tweede bij de Kennedymars in Someren na Jan Willem Dijkgraaf, die gebruikt maakte van een moment van kramp bij me.
Ik heb nog probeert hem weer in te halen en dat was echt spannend, want ik kreeg van een iemand steeds de tussentijd tussen ons door, maar uiteindelijk lukte dat op een aantal minuten niet. Maar was wel tevreden met de tijd van rond de 9 uur. Echter de binnenkomst was verder niets, want er was niemand bij de finish.
Een 100 kilometer prestatietocht en wedstrijd in Sint-Oedenrode werd gewandeld in een tijd van 10 uur en 47 minuten en ik had ook daar ruim 20 minuten onderweg liggen slapen. Want ik kon met heel weinig slaap, maar als ik slaap kreeg moest ik een paar minuten plat en dan was ik er weer overheen.
Amsterdam – Leeuwarden werd ook weer gewandeld, maar na de afsluitdijk heb ik last van mijn voet en deze kan ik niet meer goed afwikkelen. Toch lukt het me al beentrekkende de finish te halen.
Ik bezoek mijn vader op in Kollum en vertelde dat ik woensdag naar Langenmanshof wilde voor een 65 kilometer mars. Hij gaf mijn sloganbalsem en weet wel dat dat branden .
De dag erop via Nunspeet naar Duitsland waar ik bij aankomst kon slapen. De volgende ochtend vroeg startte de Langmans Hoffmars in Duitsland uit de poort ging ik direct aan kop samen met een viertal andere wandelaars en ene hardloper. Deze krijgt gelijk een waarschuwing en de ene na de ander loop ik weg. Op ene moment loop ik alleen, maar hoor op een moment een snelle tik en Imco komt naast me wandelen. Het tempo gaat omhoog en bij een verzorgingspost met soep blijft hij achter en ga ik alleen door.
Bij de volgende verzorging is men nog niet klaar en sturen ze een 1 tonner achter me aan om te verzorgen. Na 7 uur en 17 minuten finish ik deze tocht.
Ik was erg blij en tevreden. De Commandant was maar net op tijd om mijn te feliciteren.
http://www.43tankbataljon.nl/43-Langemannshofmars-Overzicht/1977/43-Langemannshofmars-1977.html
Had op dat moment het record verbeterd met ruim een uur verbeterd.
Het jaar er op nam ik weer deel samen met Bert Timmermans, en was ik mijn record weer kwijt aan Bert Timmermans (6 uur en 47 min). Ondanks dat kon ik wel mijn eigen record weer verbeteren met een tijd van 6 uur en 58 minuten.
http://www.43tankbataljon.nl/43-Langemannshofmars-Overzicht/1978/43-Langemannshofmars-1978.html
Als het jaar er op weer aan de Vierdaagse van de Ardenen deel neemt. Zie ik de groep van 't Kroegske niet in het kamp. Maar als ik het station sta in uniform voor om met de trein 's morgens vroeg naar Arlon te rijden. Staan ze plotseling om me heen en beginnen zakdoekje leggen, niemand eggen. Ze hebben twee kratten bier bij hun en deze worden in de trein de man gemaakt
Als we in Arlon aankomen gaan we eerst de Tour de Arlon doen. dat betekende dat we een negental kroegen 's morgensvroeg voor de start aan deden en een Meitrank daar dronken. (Maitrank is een aperitief op basis van witte wijn, Cognac, Abricot en Lievevrouwebedstro dat koel geserveerd wordt met een schijfje sinaasappel) Nu als we aan de wandeling en na 9 van deze drankjes dan eindelijk begonnen was ik al aardig aangeschoten. Ik weet wel dat we al snel een behoorlijke klim hadden en ik eigenlijk blij was dat er halverwege al weer een cafe was. Tijdens deze tocht was ook Karel Glorie, die bood mij Dennenlikeur aan en bij zijn camper kregen we ook bier. We hadden toen nieuwe witte OLAT sweaters, die was ik kwijt en kon ik terug kregen als ik weer naar Oostende kwam. Het is er daarna nooit meer van gekomen.
Ik heb een keer nog een poging gedaan er heen te gaan, dat was toen we met een busje naar Engeland gingen voor de 100 EM en de ferry vertrok toen nog uit Oostende. Dacht zet het busje vast op de parkeerplaats van de ferry daar kregen we daar te horen dat we direct door moesten rijden naar Calais om de ferry nietr meer vertrok uit Oostende. Nu ik dit verslag maak en even wilde controleren of het nog steeds bestaat blijkt nog steeds dezelfde eigenaar achter de bar te staan.
