PRESTATIE en SNELWANDELEN
Ik trainde meermaals per week in Rotterdam op het Langepad en ook nog enkele malen met Cees Vuurpijl in Den Haag.
Simon Maas was o.a. een trainer en als er een wedstrijd op het programma stond hoefde je jezelf niet op te geven.
Je kreeg dan een voorgedrukte postkaart thuisgestuurd, daar stond de datum en plaats van de wedstrijd op en onderstreept de afstand en starttijd.Dan stond je gewoon klaar als je opgehaald werd.
We liepen zo ook veel 3-kilometer-wedstrijden, maar ik kan me herinneren dat ik een 10-kilometer-wedstrijd aan het wandelen was in Amsterdam - bij de Zeemeeuwen geloof ik - die hadden een kleinere baan van 333 meter i.p.v. 400 meter. Ik wilde alles inzetten voor de laatste ronde, toen ik kreeg te horen dat ik al 2 ronden ervoor was gefinisht. Nu daar baalde ik ontzettend van. De stormbaan in Schoonhoven had ook zo’n korte baan.
Een prestatietocht, die ik ook altijd leuk vond, was 
SNELWANDELAARS bij Universiteit Amsterdam ca. 1966
Bij de universiteit van Amsterdam werd een onderzoek gedaan naar de reactiesnelheid van sporters in de diverse periodes voor en na een kampioenschap.
Ook een groep snelwandelaars werd uitgenodigd om hier aan deel te nemen.
Met een groep werd vanuit Rotterdam en Den Haag van de RWV naar Amsterdam afgereisd. Mogelijk waren er leden van de SV de LAT aanwezig, dat weet ik niet meer zo precies. Omdat er in de avonduren geen kantine in de Universiteit open was, was onze wachtkamer in een café bij de Universiteit. Het werkte zo: 1 deed het onderzoek, 1 was in de universiteit aan het wachten en de anderen zaten dus in het café. Voor het onderzoek mocht er geen alcohol gedronken worden, maar daarna wel en op rekening van de Universiteit
Het onderzoek bestond o.a. uit het zo snel mogelijk een lijn trekken over een papierrol, die draaide als er een toon, een sein, gegeven werd.
Na deze test werd het erg gezellig in het café. Het onderzoek nam nogal wat tijd in beslag en het ene rondje na het andere kwam door. Zelfs de bitterballen werden niet vergeten.
Wanneer we, toen iedereen gereed was naar het station wandelden, konden we nog net de laatste trein naar Den Haag halen. De deelnemers uit Rotterdam en Delft zijn verder met taxi’s gegaan. Na deze eerste avond hebben we bericht gekregen, dat we geen vervolgonderzoeken meer kregen.
Zou het te duur geworden zijn?
TED-DE-BRAAK-POSTCODE-SHOW 1978
We werden met een groep snelwandelaars uitgenodigd om mee te doen in de Ted-de-Braak-Show met invoering van de postcode. De opname was in Den Haag in het nieuwe Congresgebouw en we hadden eerst een dag repetitie en de volgende dag was de generale en de live-opname.
Wij moesten enkele malen tijdens de show over het podium snelwandelen met startnummers en dan viel er vb. iemand.
Dan moesten de mensen thuis vertellen welk startnummer dat was.
De repetities waren al erg leuk, bij ons liepen ook cabaret/komediant Alexander Polax en wereldkampioen judo Anton Geesink mee.
Er was ook een grote dansshowgroep van dansmarietjes en ik had het met 1 van hen best naar mijn zin in de kantine. Toen zij optraden keken wij naar een piepklein schermpje in de kantine. Na hun optreden vroeg ze hoe ze het gedaan had. Ik had haar op het schermpje helemaal niet herkend, maar zei dat ze de show stal. Later op de avond vertelde ik dat ik helemaal naar het zuiden moest rijden of een hotel moest nemen. Dat vond ze toch wel zonde van het geld en regelde dat ik bij haar mocht blijven slapen. Zo had ik toch weer mooi een hotel uitgespaard. Ach dat hebben wel opgemaakt in de binnenstad met stappen met ons tweeën.
De volgende dag moesten we de hele dag achter het podium zitten en we hadden daar een paar kratten met bier staan. Wat ons op een moment de opmerking van Alexander Polax opleverde, “jullie zijn niet alleen snelwandelaars maar ook nog snelzuipers”. We kregen ook nog een opmerking van Christine Deutekom dat we wat stiller moesten zijn anders kon zij niet goed optreden.
WANDELEN en RECLAME
Ik was buiten bij OLAT ook actief bij de Stichting Lange Afstand Wandelpaden en de NLAWB. Op een moment werd ik gebeld door een reclamebureau. Dat moest voor de firma Bisonkit een televisiespot maken voor een nieuw product: Marathon. Daar kon je schoenen die doorgesleten waren repareren door er een extra laag op te brengen. Nu was hun vraag hoe men van Amsterdam naar Rome zou wandelen. Dus ik moest een route opstellen met plaatsen die leuk waren om te filmen waar men dan zou doorwandelen. Ik ging er direct mee aan de slag. Ik had nog de gedachte dat ik wel eens daar kon wandelen, maar dat was niet zo. Ik leverde de route aan en zag later het televisiespotje en ook dat de acteur-wandelaar de plaatsen aandeed en met de door Bisonkit Marathon gerepareerde schoen triomfantelijk Rome binnenwandelde. Ikzelf heb nog niet eens een bedankje gehad, laat staan een tube Marathon voor mijn schoenen
NIKE-SCHOENEN
Voor onze tocht van Parijs naar Schoonhoven had de sponsor Nike van Jan de Jonge alle wandelaars twee paar schoenen gegeven en we mochten ze ook nog een keer verzolen. Het waren heerlijke schoenen, helaas het model was alweer uit de handel toen ze versleten waren.
