Toen ik zestien jaar was kreeg ik van mijn vader zijn oude Solex, dus hoefde ik niet meer met de fiets naar mijn werk en kon ik zelf in de middagbreak even naar huis of kaarten of biljarten bij vrienden.
De Oude (meneer Ter Meij) kwam als de chef-kok vrij was om 11 uur de keuken in en keek dan of je allemaal je werk goed gedaan had en vooral of er goed schoongemaakt was. Het was soms hard werken om alles op tijd klaar te hebben.
Ik had ook een techniek om niet in de "zeik" te komen. Als de bestellingen geannonceerd werden maakte ik direct i.p.v. vb. één maal Russische eieren er ineens twee en zo had ik een kleine voorraad vooraf. Zo kon ik direct de bestelling leveren, wat niet altijd in dank werd afgenomen door de andere parties, omdat zij dan ook sneller moesten leveren. Maar dan hielp ik ze dan even en uiteindelijk had ik weer veel werk met de nagerechten
Voor meneer Ter Meij hadden ik en eigenlijk iedereen ontzag. Hij had een grote snor en kon erg streng kijken. Op een moment toen ik het wat rustig had tijdens de lunch vroeg hij wat ik deed. Ik zei “Ik doe op dit moment niks”. Direct daarna vroeg hij het aan de commies die bij me stond en die antwoordde "Ik help hem"…
Die avond had ik, omdat ik dacht dat de chef-kok er zou zijn, een afspraak met een meisje. Maar nu liep ik maar te draaien. Ik kon niet zomaar weggaan. Ik had de baas wel gezegd, dat ik aan de chef-kok vrij had gevraagd die avond. Het diner was pas begonnen en ik liep maar te drentelen toen die Ouwe plotseling zei “Hé Tromp, ga jij maar n**ken in het Haagsche Bos.”
Enkele dagen later kwam hij weer de keuken binnen en vroeg aan de chef-kok van wie dat roestige ding was bij het koksverblijf. Ik had een "nieuwe" Solex. Ik was er zelfs al mee naar Nijmegen gereden. Toen ik daar aankwam was die zo heet, dat hij iedere keer weer aansloeg. Maar goed, ik merkte al gauw dat hij toch mijn Solex bedoelde. “Van mij meneer Ter Meij."
Hij zei “Ik wil dat stuk roest niet meer op het terrein zien. Je gaat nu met die Solex naar Houzee op de Rijswijkseweg en laat hem maar daar nakijken.” Dus ik naar Houzee. Daar aangekomen moest ik de Solex naar de binnenplaats rijden. Hij pakte mijn Solex beet en gooide hem in de hoek. Ik schrok want dat was mijn bromfiets. “Nee,” vertelde de man “je mag een andere brommer uitkiezen”. 
Ik had de keuze uit een Zundapp, Kreidler of een Batavus met vier versnellingen. Ik koos voor de Kreidler en reed er trots mee weer naar mij werk en later naar huis.
De volgende dag had ik een vrije dag en ging ik met een vriendinnetje met de brommer naar Kijkduin. Dat was een geliefde plek voor ons. Zij werkte bij het Zeehospitium als leerling-verpleegster. Als ik haar terugbracht, normaal tegen de avond als de zon onderging, zochten we een bankje op langs het pad en zaten daar te kussen en brachten elkaar met de hand in de opperste stemming. Want meer durfden we niet. Soms liepen er nog mensen langs of had je gluurders, dat vonden we ook spannend.
Op de terugweg langs de Loosduinsekade tikte een auto mij zachtjes aan, ik raakte een kleine stoeprand en vloog over mijn brommer heen het kanaal in. Ik was al aan het zwemmen voordat de brommer er met mijn vriendinnetje ook in lagen. Omstanders keken en ik dacht alleen maar aan mijn brommer. De brommer werd er uitgevist en wij zijn druipend met de brommer naar huis gewandeld. Daar was het wachten op iemand van de verzekering. Helaas had de brommer toch een aantal kleine scheurtjes opgelopen die toen niet gezien waren. Een jaar later brak zomaar een trapper af en later had ik plotseling alleen het stuur in mijn handen.
Ach met ons was het verder goed afgelopen, maar het vriendinnetje was niet lang meer vriendinnetje nadat ze een keer bij ons thuis geweest was. Wij hadden een groot gezin en zij was enig kind. Ach mijn moeder en zusjes vonden het toch ook maar een verwende tr*t.
Ik nam normaal ook nooit meisjes mee naar huis.
Of het kwam door de mislukking van de daad in de Scheveningsche Bosjes. Ik had condooms gekocht en het zou een keertje gebeuren.
Op een plekje langs het pad legden we ons neer. Ik kreeg die verrekte dingen eerst niet open, lag daarna te hannesen. Het werd een flop. Toch kwam er ook nog mensen langs. Vera maakte daarna snel de verkering uit. Ik had haar kennen in een danszaal bij het Malieveld. Wat kon die lekker kussen.
Daartegen ging ik wel regelmatig met een paar zussen naar de stad om te dansen. Niet stijldansen maar ik kon swingen als de beste vond ik en had ook daarmee een paar keer een kleine prijs gewonnen. Ik leek John Travolta in Saturday Night Fever wel op de dansvloer. Ja, regelmatig stonden de mensen om de dansvloer heen als ik met een meisje mijn uitvoering bracht.
De verjaardagen waren ook altijd leuk. Omdat ik natuurlijk veel zusters had wilden ook wel alle collega's en vrienden komen, want mijn zusters hadden dan ook nog vriendinnen. We hadden een kok, Klaas. Die woonde in de Vogelbuurt. Hij was zo populair bij mij zusters, dat er - geloof ik - drie hem versierd hadden.
Ik trok veel op met Ruud Pronk. Hij was een erg goed vriend vond ik en ik heb er niet veel gehad. We kaartten veel bij hem thuis. Ze woonden op een hofje en ik kon goed opschieten met zijn moeder en zuster. Op een verjaardag van een buurmeisje waren we uitgenodigd en we dansten. Daarna zijn we nog even naar de markt geweest. Daar stonden een paar kramen waar we heerlijk konden kussen en vrijen. Ik heb altijd het kussen het heerlijkste gevonden.
De volgende dag hadden we met de twee zusters in de middagbreak afgesproken in Scheveningen bij de haven. Het was leuk ze te zien. Alleen, zo bleek, werkten ze op de visafslag en stonken ze naar vis. Dus dat was een éénmalige afspraak.
Ik maakte ook eigen wandeltochten. Zo maakte ik een wandeltocht door Zuid-Holland van zo’n 87 km langs Leiden, Alphen aan de Rijn, Boskoop, Gouda, Delft en weer terug naar Den Haag met mijn zuster op de fiets mee om te verzorgen. Ik haalde dan de stempels bij de politiebureaus en gemeentehuizen.
Ik wandelde met Nico Min van Den Haag naar IJsselmonde, om daar de wandelaars van de monstertocht Brussel-Rotterdam (150 km) op te halen en met hen mee te lopen het laatste stuk en daarna wandelden we weer terug naar huis.
In het jubileumjaar van RWV kwam tijdens de Vierdaagse het bericht binnen dat de voorzitter Aart in ’t Veld, die in alle vroegte op 18 juli op weg was naar de Nijmeegse Vierdaagse, met zijn auto was verongelukt. We wandelden dat jaar allemaal met een zwarte rouwband om de intocht.
Het was na de kerst dat ik bij Ruud Pronk thuis kwam en zijn moeder zei “Hij is op dit moment nog aan kerstbomen aan het rausen”. Het was een sport zoveel mogelijk kerstbomen te verzamelen voor het vuur op oudejaarsnacht.
Ik keek even rond in de wijk en zag hem lopen. Hij had enkele autobanden bij zich samen met een vriend. Ik nam er enkele over van hem. Op dat moment riep die nog “lopen”, maar het hoefde voor ons allen niet meer, want een politiehond stond voor ons met zijn begeleider.
We moesten met onze handen tegen de muur staan en even later kwam er een witte politiekever aangereden. We werden er achterin gepropt en op transport gezet naar het politiebureau in de buurt van de Alexander- of Torenstraat. Op het bureau werden we in een soort kleedhokjes in het arrestantenlokaal gestopt. De onderkant was open en daardoor konden we praten met een aantal opgepikte tippelaarsters. Er werd zelf een sigaret aangeboden. Maar Ruud had een plan. We ruilden gewoon van hokje. Dus we kropen onderdoor naar een ander hokje.
Nu dat was lachen. Ze kwamen voor het verhoor, vroeg die agent “Zo Pronk, wat deed jij met die autobanden?”. Ik zei “nee ik heet Tromp en ik hielp gewoon de autobanden dragen”. Wist ik veel, het waren trouwens oude autobanden. Midden in nacht kwam mijn vader me ophalen samen met de moeder van Ruud. De ouders van die andere jongen vertikten het om hem op te halen. Ze zeiden “hou hem maar”. De politie bracht die jongen dan maar zelf thuis. Gelukkig zagen onze ouders wel de mop in.
Op de verjaardagen bij Ruud was het ook altijd leuk, want dan kwam zijn oom Harry Touw. Dat was een komiek en later ook bekend op TV. Trouwens, ik had ook een oom, die een artiest was. Die deed aan goochelen en speelde poppenkast. De poppenkast heeft later zijn zoon nog gedaan, maar die deed het niet alleen voor kinderen, hij trad ook op in een nachtclub.
In de keuken in Hoornwijk kwam toch wel regelmatig een nieuwe kok werken. Ik werkte er ondertussen - denk ik - drie jaar. Iemand die er kwam werken kreeg meestal twee weken om te bewijzen wat die waard was en dan werd het Salomonsoordeel over hem geveld. Mijn neef was ook kok, maar hij deed ook die poppenkast. Hij kwam daar ook werken. Maar ja, ik zag al gauw dat hij het niet ging maken. Na de middagbreak waarin we biljart hadden, kwam hij wat later terug. Hij vertelde dat hij even zijn potje vijf over rood had moeten afmaken. Maar de chef-kok zei “jammer dat je nu al terug bent want je had wel gewoon kunnen doorspelen.”
Op een moment kreeg ik te horen dat er een nieuwe chef de partie garde-manger kwam die had gewerkt in het Parkhotel. Dus ik kreeg plotseling een chef direct boven me. De man kwam binnen en toen ik hem bij zijn achternaam noemde - in de keuken spraken we elkaar nooit met voornamen aan, altijd met achternamen - vertelde hij dat ik hem chef moest noemen. Ook mocht ik niet meer zelfstandig direct de bestellingen maken. Hij bepaalde wanneer ik iets moest doen.
Nu was het zo dat als we 's avonds wat wilden eten dan maakten we dat gewoon klaar dus vb. een boterham met schelvislever. Hij deed alles stiekem en ik vertelde dat dat niet hoefde maar kreeg gelijk lik op stuk.
Tijdens een middagbreak kwam ik de keuken binnen en zag dat hij een tweetal IJsselmeerpalingen in zijn keukendoek rolde en de keuken uitliep naar beneden het kokshok. Ik ging ook naar beneden en sloeg rechtsaf en vroeg de baas wat ik nu van die nieuwe chef de partie moest leren. Ik vertelde hem wat er gaande was en de baas liep naar het koksverblijf. Hij kwam daar binnen en zei “Oh, ik zie dat je je salaris van deze week al aan het inpakken bent. Ik wil dat je direct van het terrein afgaat.” De man protesteerde nog dat hij eerst zijn messenkist uit de keuken wilde halen, maar de baas zei dat hij hem dan zou laten arresteren.
De baas gaf mij zijn messenkist. Ik was dus een echte professionele messenkist rijker en kreeg ook direct zijn functie, maar nu echt als chef de partie. Ik vond het geen verraad, maar een terechte daad voor een goede baas.
